Brisbane week 2

Vandaag weer een "normale" werkdag. Ik ga op maandag en dinsdag naar de University of Queensland naar het lab van Peer Schenk. Op woensdag en donderdag ga ik dan naar het CSIRO en ben ik op het lab van Kemal Kazan. Op vrijdag kijk ik wat het beste uitkomt. De labs zijn heel verschillend. Bij de universiteit loopt iedereen overal binnen en zijn er veel studenten, meer zoals ik het gewend ben in Utrecht. Bij het CSIRO is alles strikt gereguleerd. Het is een instituut wat voor de overheid werk verricht dus dat moet allemaal volgens de regeltjes. De eerste dag ben ik daar bezig geweest met instructies krijgen en het afwerken van een rondleiding. Ik moet ook allerlei korte on-line cursussen doen over de missie van het CSIRO (een soort brain wash cursus), veiligheid (waar hangt het blusapparaat, bij wie moet ik me melden als ik gereanimeerd moet worden, en waar is de nooduitgang), over wie je moet contacten als je niet lekker in je vel zit (heb ik even geen last van hier), en dat je niet iemand mag uitschelden of afblaffen (jammer!). Je komt ook geen ruimte in zonder een pasje. Die heb ik inmiddels en omdat ik een "CSIRO Distinguished Visiting Research Scientist" ben (lekker belangrijk) mag ik ook nog eens gratis gebruik maken van het parkeerdak. Dat is heel luxe want je kan hier nergens op de campus parkeren zonder een godsvermogen te moeten betalen. Vanaf ons huis naar de campus is het zonder verkeer in 20 minuten te rijden, maar in de ochtend en de avond ben ik wel ruim 30 minuten onderweg. Maar dat is allemaal nog prima te overzien in vergelijking met de reistijd die Lisette heeft (:-)). Eerst dacht ik dat ik wel regelmatig met de fiets zou kunnen gaan maar we wonen halverwege Mount Coot-tha, de hoogste heuvel in Brisbane, en dan ook nog aan de andere kant, dus de hoogteverschillen die je dan moet overbruggen elke dag zijn geen pretje (laat staan te doen voor die benen van mij zonder spieren). Bovendien zijn hier weinig fietspaden en je moet verplicht een helm dragen (mijn haar!). Nikki is vandaag voor het eerst naar haar Engelse cursus geweest. Ze moest er om 8:45 zijn. Het is midden in de binnenstad en om die tijd is Brisbane één groot verkeersinfarct dus we kwamen wel een beetje te laat aan (wat een vertrouwd gevoel moet dat voor Nikki zijn geweest.....). Het was echter geen probleem. Nikki moest daar beginnen met een intake toets om te kijken in welk level ze ingeschaald moest worden. 1 is: ik weet het verschil niet tussen yes en no, tot 5 = ik kan al heel behoorlijk Engels. Nikki werd in level 5 geplaatst en ze kwam in een klas met 9 andere studenten, uit Mexico, Chili, Colombia, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland en China. De meesten van hen zaten er al langer en Nikki draait een week mee in die klas. Ze vond het heel leuk en ze heeft meteen al contact gemaakt met een aantal en er staan al wat vage afspraken op stapel. Kortom, een positieve dag voor haar! Ze heeft tot 13:00 les en gaat dan met de bus terug naar huis. Ze hebben hier ook een soort OV chipkaart dus dat was allemaal niet ingewikkeld. Ze heeft inmiddels ook ontdekt dat je op Google maps kan kijken aan welke kant van de weg de bus stopt dus je moet wel heel blond zijn om de bus aan de verkeerde kant te nemen. Na de Engelse cursus is Nikki naar de sportschool gegaan niet ver van ons huis. Daar heeft ze een abonnement op. Daarna hebben we de voorraad van de koelkast maar eens bijgevuld. Tot nog tot deden we de boodschappen bij Coles (Australische Appie). Maar omdat de boodschappen hier toch wel minstens 1,5 keer duurder zijn dan bij ons hebben we het goede voorbeeld van Arie en Nollie maar eens gevolgd en zijn we naar, jawel, de Aldi gegaan. Is ook vlakbij, maar als je daarna denkt dat je zonder TomTom de weg naar huis wel weet en dat niet zo is dan kan het zo maar zijn dat het 3 kwartier duurt voordat je weer thuis bent..... We zijn trouwens wel heel blij dat we op onze TomTom de kaart van Australië hebben laten zetten. Alles lijkt hier op elkaar, vooral in het donker. Maar met de TomTom komen we altijd weer thuis (tot nu toe). Welterusten.